اهمیت نقش پدری و مادری به‌خاطر وجود انسانی است که تربیتش به آن‌ها سپرده می‌شود. اولین مربی انسان خداست که او را خلق کرده و در درجه‌ی بعد، پدر و مادر هستند که به تربیتش می‌پردازند و او را در مسیر خواستِ مربی اصلی هدایت می‌کنند.

محبت کردن والدین به فرزند

- من یک مادرم. پدر فرزندم به اندازه‌ی کافی به او محبت نمی‌کند.

- من یک پدرم. مادر بچه بیش از حد با او مهربان است. فرزندم لوس شده است.

اگر پدر یا مادر باشید، حتما در طول زندگی یک‌بار هم که شده این‌گونه صحبت کرده‌اید. یا در کودکی یک‌بار هم که شده مشابه این حرف‌ها را از پدر یا مادر خود شنیده‌اید. به‌راستی، خط‌کش محبت کجاست و پدر و مادر تا چه حد باید به فرزندشان مهربانی کنند؟

اهمیت نقش پدری و مادری به‌خاطر وجود انسانی است که تربیتش به آن‌ها سپرده می‌شود. اولین مربی انسان خداست که او را خلق کرده و در درجه‌ی بعد، پدر و مادر هستند که به تربیتش می‌پردازند و او را در مسیر خواستِ مربی اصلی هدایت می‌کنند.

خداوند در کتاب راهنمایش، در آغاز سخن همیشه خود را با دو صفت معرفی می‌کند؛ رحمان و رحیم. رحمان به معنای رحمت «عام» و رحیم به معنای رحمت «خاص» است. علامه طباطبایی (ره) در تفسیر المیزان، کلمه‌ی «رحمان» را به معنای «رحمت کثیری که شامل حال عموم موجودات و انسان‌ها از مۆمن و کافر می‌شود»، می‌داند و کلمه‌ی «رحیم» را به معنای «رحمت ثابت و باقی خداوند که تنها به مۆمنین در آخرت افاضه می‌شود». (1)

این دو صفت پروردگار، برای تربیت انسان ضروری است:

«رحمت عام» دربردارنده‌ی این پیام است که هیچ موجودی نباید از بخشایش و محبت پروردگار ناامید باشد و در هر درجه‌ای از گناه که فرو رفته باشد، راه برای بازگشت او باز است. به همین دلیل در آیاتی نظیر «و لا تیأسوا مِن رَوح الله، إنّه لاییأس مِن رَوح الله إلا القوم الکافرون» (از رحمت خدا ناامید نباشید؛ همانا جز کافران هیچ کس از رحمت خدا ناامید نیست) (2) ناامیدی از درگاه خداوند، گناهی بزرگ شمرده شده است.

از سوی دیگر، «رحمت خاص» خداوند بدین معناست که افرادی که با تلاش و زحمت، بهترین و درست‌ترین گزینه‌ها را انتخاب کرده‌اند، مشمول لطف خاص خدا می‌شوند، اما سایرین از آن رحمت و لطف بهره‌ای نمی‌برند. این صفت آفریدگار باعث می‌شود که انسان‌ها برای رسیدن به کمال تلاش کنند تا آن لطف خاص و ویژه را به‌دست آورند.

عشق مادری بدون قید و شرط است. کودک احتیاجی ندارد برای محبوب بودن نزد مادر تلاش کند. احتیاجی به کسب شایستگی ندارد. برای بیش‌تر بچه‌ها تا هفت‌سالگی مفهوم زندگی این است که برای آن‌چه هستند، دوستشان بدارند

بنابراین، انسان ضمن این‌که به وجود محبت در هر شرایطی امیدوار است (رحمت عام خدا) برای رسیدن به محبت خاص و ویژه از سوی خدا نیز تلاش می‌کند (رحمت خاص خدا)، و این دو با هم او را پرورش می‌دهند.

پدر و مادر نیز این چنین هستند. خدا در هر کدام از آن‌ها نمونه‌ای از یک رحمت خود را قرار داده است و این امر برای کودکی که تربیتش به دست آن‌ها سپرده می‌شود، ضروری است.

محبت سازنده، بی قید و شرط‌
اختلاف بر سر تربیت فرزند
8 طرز فکر بسیار اشتباه والدین!

اهمیت نقش پدر,محبت کردن والدین به فرزند ,تربیت فرزند

عشق مادری بدون قید و شرط است. کودک احتیاجی ندارد برای محبوب بودن نزد مادر تلاش کند. احتیاجی به کسب شایستگی ندارد. برای بیش‌تر بچه‌ها تا هفت‌سالگی مفهوم زندگی این است که برای آن‌چه هستند، دوستشان بدارند. بنابراین، مادر مظهر رحمت عام خداست.لذا، محبت پدر و مادر به کودکشان باید بی قید و شرط باشد؛ چرا که در واقع فرزند شما هر شکلی که باشد با هر رفتار و گفتار، شما او را دوست دارید پس باید این را به او نیز منتقل کنید. فراموش نکنید که ما باید محبت صادقانه و واقعی را به کودک خود ابراز کنیم و هر گونه تحریف در اندازه و شکل واقعی آن از صداقت محبت ما کم می‌کند.

هیچ گاه برای این‌که کودکتان دوست داشته شود شرطی نگذارید و به او دائما بگویید که دوستش دارید. فرزندتان را در هر سنی که هست دائما در آغوش بگیرید و ببوسید.

چگونگی برخورد صحیح با فرزند
بایادگیری مهارت ارتباط موثرزندگیتومتحول کن

یادتان باشد محبت کردن به معنی گوش دادن به تمام خواسته‌های کودکتان نیست. تا سن 3 سالگی ما باید به تمام نیاز‌ها و خواسته‌های کودکمان پاسخ مثبت بدهیم و در مواردی که خواسته آنها نامعقول باشد و برآورده کردن آن نا ممکن، باید حواس او را از آن موضوع پرت و به موضوع دیگری معطوف کنیم. مثلا اگر کودک 2 ساله‌ای اسباب بازی کودک دیگری را می‌خواهد باید سر او را با چیز دیگری گرم کنیم.

خوشبختانه کودکان زیر 3 سال خیلی زود خواسته شان را فراموش می‌کنند و به چیز دیگری مشغول می‌شوند؛ اما وقتی کودک به حرف می‌افتد و کم کم می‌توان با او وارد گفتگو شد با گفتاری که با منطق کودک سازگار و برای او قابل درک باشد، خواسته‌های نامعقول او را رد کرده و در مواردی با او مخالفت می‌کنیم تا او کم کم بفهمد که دنیای بیرون به تمام درخواست‌های او پاسخ مثبت نمی‌دهد. پس محبت بی قید و شرط به معنی این نیست که ما باید به تمام درخواست‌های کودکمان پاسخ مثبت بدهیم، محبت بی قید و شرط یعنی ما در همه حال به کودکمان بگوییم که دوستش داریم حتی هنگامی که او کار اشتباهی می‌کند. وقتی انتقاد‌های ما همراه با مهر و جملات محبت آمیز باشد بسیار سازنده تر است.

هدیه خریدن برای کودکان ،بسیار برای پدر و مادر لذت‌بخش است؛ اما زیاده روی در آن می‌تواند برای کودک مضر باشد، وقتی کودک ما به چیزی احتیاج دارد که البته نیازش باید معقول باشد ما احتیاجش را برطرف کرده و وسیله مورد نیازش را برایش می‌خریم؛ اما هدیه باید با مناسبت و به عنوان پاداش برای کودک باشد و نباید کودک را به هدیه‌های گران‌قیمت عادت دهیم تا از هدیه‌های کوچک ما لذت نبرد و به جنبه مادی هدیه سوق داده شود.

ما همیشه باید خوبی‌ها و بدی‌های کودکمان را به طور منطقی و واقعی ببینیم و هیچ کدام از خصلت‌ها و رفتار‌های کودکمان را بزرگ نکنیم و او را همان‌طور که هست ارزیابی کنیم، نه آن‌طور که خودمان دوست داریم یا آن‌طور که از آن می‌ترسیم.

بعضی پدرها و مادرها کودکشان را با عینک بدبینی یا عینک خوشبینی نگاه می‌کنند و خود را از دیدن واقعیت وجود کودکشان محروم می‌کنند. همان‌طور که نباید از رفتار‌های بد کودکمان راحت بگذریم، رفتار‌های خوب او را نیز باید ببینیم و از او تعریف کنیم. راجع به رفتار‌های کودکتان با او صحبت کنید و با خود او به بحث بپردازید؛ ریشه رفتارهایش را کشف کنید و به او بگویید که رفتار‌های بدش به چه دلیل بد و رفتار‌های خوبش به چه دلیل خوبند. به او بگویید که دوستش دارید و برای همین می‌خواهید تمام رفتارهایش درست باشد؛ اما این را هم درک می‌کنید که هر انسانی اشتباه می‌کند و اشتباه‌های او باعث نمی‌شود که شما او را دوست نداشته باشید.

همیشه بگذارید برای کودکتان منبع مهر و محبت باشید و او از هر جا بتواند به شما پناه بیاورد و از شما در هر زمینه‌ای کمک بخواهد. مهر و محبت بی دریغ صمیمیتی به وجود می‌آورد که شما را در راه تربیت کودکتان موفق تر خواهد کرد. فکر کنید کودکتان نمی‌داند که شما چقدر او را دوست دارید، پس دائما باید به او بگویید که از صمیم قلب و همیشه او را دوست دارید.

دریافتن این موضوع کمک بسیاری به من در ایفای نقش مادری کرد. مثلا فهمیدم وقتی دختر سه‌ساله‌ام بعد از این‌که با او به‌خاطر بازیگوشی تندی می‌کنم، با گریه به دامان خودم پناه می‌آورد، با زبان بی‌زبانی به من می‌گوید: “مامان! من رو برای همون چیزی که هستم دوست داشته باش.”‌

پی‌نوشت:

1. ترجمه‌ی ا‌لمیزان، ج‏1، ص30.

2. سور‌ه‌ی مبارکه‌ی یوسف، آیه‌ی شریفه‌ی 87.

3. وسائل الشیعه، ج21، ص 476.

منابع: چارقد /جام جم آنلاین